2015-06-24
4303
У нашай краіне існуе некалькі вялікіх літаратурных арганізацый.
Самыя знакамітыя з іх:
1) Саюз пісьменнікаў Беларусі. Старшыня Мікалай Чаргінец, старшыня камісіі па міжнародных справах і нацыянальнай бяспецы савета рэспублікі Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь
2) Саюз беларускіх пісьменнікаў. Старшыня Алесь Пашкевіч
ПРОЗА
Сучасныя беларускія пісьменнікі:
Адам Глобус, Алесь Бабак, Алесь Наварыч, Анатоль Бутэвіч, Анатоль Зэкаў, Анатоль Казлоў, Андрей Федарэнка (“Цунг-Цванг”, “Гісторыя хваробы”, “Шчарбаты талер”), Барыс Пятровiч (Сачанка), Вiтаўт Чаропка, Вiктар Праўдзін, Вольга Іпатава, Вячаслаў Панін, Генрых Далідовіч, Зьміцер Вішнёў, Леанід Дранько-Майсюк, Людміла Рублеўская (“Скокі смерці”, “Сэрца мармуровага анела”), Мікалай Чаргінец, Мікола Гіль, Раіса Баравікова, Святлана Алексіевіч, Ягор Конеў.
Драматургія:
Андрэй Курэйчык. Драматург. Аўтар трынаццаці п’ес і дзьвух кінасцэнарыеў. Скончыу юрыдычны факультэт БДУ, працуе ў Беларускім саюзе тэатральных дзеячоў.
Вясной 1999 года на сцэне студэнцкага тэатра БДУ “На філфаке”адбылася прэм’ера п’есы А.Курэйчыка “Споведзь Пілата”. 23 мая 2002 года на Малой сцэне Нацыянальнаго акадэмічнага тэатра імя Я.Купалы ў праекце “Тэатр п’есы” адбылася прэм’ера п’есы “П’емонцкі звер”.
Прэм’еры спектакляў па п’есам Андрэя Курэчыка ў Нацынальным акадэмічным тэатры – “Згублены рай” (рэж. Мастацкі кіраўнік тэатра В. Раеўскі), у Тэатры беларускай драматургіі — “П’емонцкі звер” (рэж. Мастацкі кіраўнік тэатра В. Анісенка) і “Саповедзь Пілата” (рэж. Ул. Арлоў), у Тэатры юнага гледача — “Ілюзіён” (рэж. Т. Пацай), у Гродзенскім абсласным драмтэатры — “П’емонцкі звер” (рэж. Мастацкі кіраўнік тэатра А. Жюгжда), у Віцебскім абл. драмтэатры — “Выканаўца жаданняў” (рэж. В. Грушоў).
Літаратурная крытыка:
Пятро Васючэнка – адзін з найлепшых сучасных крытыкаў – мае на літаратуру вельмі адметны погляд. Ён здольны заўважыць у беларускай літаратуры шмат цікавага, непаўторнага, чаго няма ў ніводнай літаратуры сьвету.
Спадар Пятро выкладае беларускую літаратуру ў Беларускім лінгвістычным унівэрсытэце. А на факультэце журналістыкі БДУ, дзе і сам калісьці вучыўся, працуе з будучымі літаратурнымі крытыкамі, паэтамі і пісьменьнікамі, дапамагае ім бачыць тое галоўнае, што можа падказаць толькі вельмі дасьведчаны ў літаратуры чалавек. У гэтай гутарцы мы мелі сваёй мэтай вызначыць, чым беларуская літаратура можа быць прывабнай для большай колькасьці людзей, чым цікавяцца ёю зараз.
Вячаслаў Адамчык
Вячаслаў Адамчык з’яўляецца адным з вядучых беларускіх пісьменнікаў, аўтарам шырока вядомай тэтралогіі “Чужая бацькаўшчына” (1978), “Год нулявы” (1983), “І скажа той хто народзіцца” (1987), “Голас крыві брата твайго” (1990). У цэнтры ўвагі пісьменніка — заходнебеларуская вёска Верасава. Аўтар прасочвае жыццё герояў на працягу даволі вялікага перыяду. Тут і часы даваеннай польскай дзяржавы, і першыя гады савецкай улады, і перыяд фашысцкай акупацыі.
У рамане “Чужая бацькаўшчына” В. Адамчык выкрывае меркантыльнасць, уласніцтва, прагу нажывы, бездухоўнасць. Твор прысвечаны паказу жыцця былой Заходняй Беларусі напярэдадні яе вызвалення. У центры яго — сям’я Уласа Корсака. Жыццё самога Уласа, здаецца, не заслугоўвае папрокаў: не краў, не падманваў, не рабіў зла людзям, не быў гультаём і абібокам. Але ж жыў па прынцыпу “мая хата з краю”. Нікому ён асабліва не дапамог, зўсёды застаючыся ў цяні. Пражыў жыццё Улас, пры гэтым не страуіўшы сябе як чалавека. Але пакаранне за жыццё ў сваёй нары, толькі дзеля сябе не мінула яго, паламаўіы лёс дачкі Алесі. Жыла яна хціва, зайздросна, з бабскімі забабонамі і сваркамі. Алеся страчвае чалавечую годнасць, пераступае праз народную мараль і этыку і а здольнай на злачынства, здраду. Яна выходзіць замуж за парабка Імполя, затым атручвае атручвае свякруху і нямую залоўку, перапісваючы на сваё імя зямлю. Але не прыносіць шчасця чужая бацькаўшчына Алесі, яна ператвараецца ў рабыню зямлі, маёмасці і бытавых абставін. Няўтульна становіцца і Імполю, для якога шырокі свет закрыўся вузкаэгаістычнымі, дробнымі інтарэсамі.
